معلم عزيز، تو را به چه مانند کنم...؟

به گزارش خبرنگار سلام لردگان؛ معلم عزيز، استاد بزرگوار، تو را به چه مانند کنم، دل درياييت لبريز از آرامش است همچون کوه استوار از حوادث روزگار ايستاده اي و همچون ابر، باران پر شکوه معرفت بر چمن هاي دشت دانش آموختگي فرو مي ريزي، خورشيد نگاهت گرمابخش وجود ما وحرارت کلبه ي سرد يأس و نااميدي و ارمغان شور و شعف است .
غنچه ي تبسمي که از گلستان لبهاي تو مي رويد، طراوت لحظه هاي ابهام و زيبايي بخش خانه ي وجود ماست . کلام روح بخش و دلنشين تو موسيقي دلنوازي است که بر گوش جان مي نشيند و آهنگ زندگي را به شور در مي آورد. رواني به لطافت گلبرگهاي ارغوان داري که از احساس و شور و شعف لبريز
است .
دستهاي روشنت سپيدي خود را از گل بوسه هاي گچ گرفته و شمع وجودت از نيروي ايمان و انسانيت شعله ور است . سرخي شفق، تابش آفتاب، نغمه ي بلبلان، صفاي بستان، آبي درياها، همه و همه را مي توان در تو خلاصه نمود .
معناي کلام اميد بخش تو همچون نسيم صبحگاهان نشاط بخش روح خسته ماست . علم آموزي و صبر ايمان را از پيامبران به ارث برده اي و به حقيقت وارث زيبايي ها بر گستره ي گيتي هستي . قدوم سبز تو سبزينه ي کوچه باغ هاي زندگي و صفا بخش خاطر پر دغدغه ي ماست . طپش قلب تو آهنگ خوش هستي و جوشش نشاط در غزل شيواي زندگي است . تو روشنايي بخش تاريکي جان هستي و ظلمت انديشه را نور مي بخشي . ‹‹ و ما يستوي الاعمي والبصير . و لا الظلمات ولا النور ›› وهرگز کافر تاريک جان کور انديش با مومن انديشمند خوش بينش يکسان نيست وهيچ ظلمت با نور يکسان نخواهد بود .
چگونه سپاس گويم مهرباني ولطف تو را که سرشار از عشق ويقين است . چگونه سپاس گويم تأثير علم آموزي تو را که چراغ روشن هدايت را بر کلبه ي محقر وجودم فروزان ساخته است . آري در مقابل اين همه عظمت و شکوه تو مرا نه توان سپاس است ونه کلام وصف . تنها پروانه ي جانم بر گرد شمع وجودت ، عاشقانه چنين مي سرايد :
معلم کيمياي جسم و جان است 
مــعلم رهنماي گمرهان است
شـده حک بر فراز قله ي عشق 
معلم وارث پيغــــمبران است...
 
معلم روزت مبارک.

فرهنگي تازه معلم
ابراهيم محمودي ثاني